نیست بر شام ستم های گل اندام شفق

بهر تعقیب نگاهش به قدم نیست رمق

اشک هجران چکد از گوشه ی چشمانم لیک

می چکید از غضب از چهره ی دلدار عرق

خون دل خوردم ازاین عشق? ندانستم من

خوردن این می نا پاک نباشد بر حق

گفتمش یار? ندانسته گناهی کردم

نیست در مکتب ما عطف گناهی به سبق

تو بیا از کرمت چشم بپوش از گنهم

همچو خورشید که بگذشت ز ماهی احمق

گفت خاموش! که این رسم بلا کش باشد

نیست کمتر ز کفن جانه ی "من کان عشق"!